 |
W. Somerset Maugham Ay ve Altı Peni |
Tutkunun sessizliği, aklın anlam veremediği bir arayış içinde…
Strickland, paletini bıraktı ve bir süre resmin karşısında hareketsiz durdu. Fırça darbeleri hâlâ yaşar gibiydi; ama tuvaldeki kadın yüzü, onun zihnindeki hatıradan çok farklıydı. Gerçeklikle ilgisi yoktu — bu, zihninin derinliklerinden süzülen bir yansıma, belki de zamanla bulanmış bir pişmanlığın renge dönüşmüş hâliydi.
Pencereden içeri sızan gün ışığı, atölyedeki tozları birer altın tanesi gibi gösteriyordu. Ama Strickland ışığa değil, gölgelerin nerede durduğuna bakıyordu. Sanat, onun için hayata karşı bir başkaldırı değil; hayatın boşluğuna karşı sessiz bir dirençti.
Kapı aralandı, kısa boylu bir adam içeri baktı.
"Bu… bu kim?" diye sordu tuvali işaret ederek.
Strickland başını çevirmedi.
"Kim olduğunu bilmiyorum. Belki ben. Belki hiç kimse."
Adam, bir şey demeden çıktı. Sessizlik geri geldi.
Strickland, boş tuvale dönerek usulca mırıldandı:
“İnsan bazen yalnızca boyayla konuşabilir; çünkü kelimeler, gerçeği fazla yıpratır.”