Jean Dominique Bauby Kelebek ve Dalgıç
Jean-Dominique Bauby, başarılı bir dergi editörüyken aniden beyin sapı felci geçirir. Gözlerini açtığında, yalnızca sol göz kapağını hareket ettirebildiğini fark eder. Tüm bedeni felçli; zihni ise capcanlıdır. Ve tam bu noktada başlar Kelebek ve Dalgıç’ın mucizesi.
Bauby, göz kapağını kırparak bu kitabı harf harf “yazdırır.”
Bir harfin söylenmesini bekler, doğru harfe geldiğinde gözünü kırpar.
Bazen bir kelimeye ulaşmak saatler sürer, ama her kelime, yaşam mücadelesinin sessiz bir çığlığıdır.
Kitabın adı da anlamlı bir metafordur:
“Dalgıç” – bedeninin içinde sıkışıp kaldığı ağır, hareketsiz zırhı.
“Kelebek” – özgürce uçan zihni, anıları, hayalleri, düşünceleri.
Bauby, bu eserle okura şunu anlatır:
“Bedenim hapiste olabilir, ama zihnim hâlâ özgür. Ben hâlâ varım.”
Bir baba, bir insan, bir yazar olarak dünyaya son kez seslenir.
“Kelebek ve Dalgıç”, sadece bir hastalık günlüğü değildir.
Yaşamın, düşüncenin ve kelimelerin direncidir.
Sessizlikten yükselen bir umut mesajı, bir insanlık dersi.