 |
Guy de Maupassant Güzel Dost |
“İnsan bazen bir gülümsemeyle bütün doğruları gölgede bırakabilir.”
Georges Duroy aynanın karşısında kravatını düzeltirken, dudaklarındaki alaycı gülümseme biraz kibirli, biraz da hesaplıydı. Paris’in sokakları artık onun için yabancı değildi; kelimelerle değil, bakışlarla yol alıyordu. Gözlerinin içindeki güven, yoksulluğu çoktan geçmişti — şimdi mesele, gücün tadını çıkarmaktı.
Gazetedeki editör ondan ciddi bir analiz bekliyordu ama Georges biliyordu: doğru kadının gözünde kazanılan bir güven, bin kelimeye bedeldi. Yazı masasında mürekkep değil, dudak izi taşıyan mektuplar biriktiriyordu.
O akşam Madam de Marelle’in salonunda yine pek çok göz onun üzerindeydi. Kimi hayranlıkla, kimi kuşkuyla. Ama o, yalnızca birine yaklaştı — hem zarif, hem güçlü olana.
“Beni yeniden yazmanıza gerek yok,” dedi hafifçe eğilerek,
“Bu şehir zaten benim hikâyemi okuyor.”